Het verhaal van de trein

Schuin tegenover me zitten twee vrouwen met elkaar te praten over het ziekenhuis, waarvan één met een heel hoog stemmetje en de ander kijkt ongeïnteresseerd op haar telefoon en knikt af en toe. De man achter ze is duidelijk geïrriteerd en neemt nog een slok van zijn kiosk-koffie. Naast hem zit een vrouw te bellen met haar huidige opdrachtgever, ze lijkt blij.

De trein, een inspiratiebron. Ik kan me goed voorstellen dat schrijvers in de trein de typetjes verzinnen waar ze naar op zoek zijn. Een gekke neus, hoge stem, een volle baard met stukjes brood erin, een knul van 16 met teveel gel in zijn haar of iemand met een bijzonder luchtje. Als je goed kijkt naar een persoon krijg je een glimp van diegene zijn of haar leven. Is het iemand met kinderen, op de basisschool of toch op het MBO? Misschien heeft het kind per ongeluk geen zwemdiploma of is het verslaafd aan dubbelvla. Hoe zullen zijn vriendjes zijn? Iemand met lang haar, kort haar of geen haar? Een hoed? Is hij of zij ziek? Is het chronisch of is het zo weer voorbij? Wat gaat de man doen als hij zo de trein uitstapt, naar links of rechts? Of werkt hij op het station bij de bistro? En bij wie komt hij in de avond thuis? Is het een Oubollig of modern huis? Is er wel een huis?

Een bladzijde uit de krant wordt omgeslagen, althans, de reiziger probeert het, en ik word abrupt verstoord uit mijn dagdroom. Op sommige momenten kan ik ergens volledig induiken, maar de realiteit van het dagelijkse leven trekt mij daar vaak weer uit. Dat is het spel van creativiteit, durf te dromen.